Terapia wisceralna jest metodą wspomagania pracy narządów wewnętrznych oraz połączeń tych narządów z układem mięśniowo-szkieletowym. Terapeuta odnajduje miejsca bólu i napięć w obrębie narządów wewnętrznych. Następnie posługując się technikami dostosowanymi do okolicy poddawanej zabiegowi zmniejsza napięcia tkankowe. Dzięki temu poprawia się możliwość swobodnego poruszania się narządów w ciele. Celem terapii jest złagodzenie lub ustąpienie bólu w obrębie masowanych tkanek, jak również poprawa funkcji danego narządu.

W miejscu poddawanym terapii zwiększa się przepływ krwi i limfy, dzięki temu jest prawidłowo odżywione. Skutkuje to również poprawą pracy układu nerwowego, który przesyła impulsy nerwowe do danego organu. Narządy wewnętrzne dzięki ruchom przepony jak również całego ciała, dzięki prawidłowej postawie, właściwemu napięciu mięśni- mają możliwość poruszania się. Jednocześnie są połączone z kręgosłupem, obręczą barkową, klatką piersiową, miednicą, mięśniami i licznymi powięziami. Wszystkie te połączenia są mobilne, dzięki temu narządy są w ciągłym ruchu. Ponadto są otoczone błoną, która wydziela płyn surowiczy, który zapewnia ślizg między sąsiadującymi ze sobą organami oraz względem układu mięśniowo-szkieletowego. Jeśli ślizg narządów zostaje zaburzony przez różne czynniki, pacjent zaczyna odczuwać w tym miejscu ból. Dochodzi do zaburzeń, napięcia tkanek i ograniczenia ruchomości. Im dłużej trwa taki stan, tym bardziej łańcuch dolegliwości się poszerza, obejmując sąsiadujące struktury.

Coraz częściej budowę narządów wewnętrznych porównuje się do budowy stawów. Więc nietrudno wyobrazić sobie jakie konsekwencje niesie za sobą unieruchomienie kończyny gipsem (sztywność mięśni, spadek siły, brak odżywienia). W taki sam sposób brak ruchu organu przyczynia się do wielu dysfunkcji w ciele. Np. blizna po operacji by passów- powoduje zmniejszoną ruchomość mostka, żeber, kręgosłupa piersiowego, skrócenie mięśni piersiowych, bóle barków, napięcie w odcinku szyjnym, liczne bóle w śródpiersiu oraz zaburzenia pracy przepony, co prowadzi do nieprawidłowego toru oddechowego. Dlatego bardzo ważna jest jak najszybsza mobilizacja blizny, żeby przywrócić prawidłową ruchomość wszystkich tkanek. Np. refluks żołądkowo-przełykowy- to zarzucanie kwaśnej treści z żołądka do przełyku, w błonie śluzowej przełyku rozwija się stan zapalny. Dochodzi do tego, ponieważ obniżone jest napięcie zwieracza dolnego przełyku. W przebiegu choroby refluksowej dochodzi do napięcia tkankowego w obrębie żołądka, przepony, przełyku, gardła, krtani oraz wzdłuż kręgosłupa piersiowego. Terapeuta za pomocą delikatnej pracy manualnej przywraca prawidłowe funkcjonowanie narządów i układu mięśniowo-szkieletowego.